DO KANIKUŁY

Potężny piesku, co władasz gorącem

I ogień lejesz gardłem swym pieniącem,

Którego ogniem krynice słabieją

A śniegi wieczne z gór się rzeką leją,

Spraw to mocą twą, aby twe pożogi,

Które miłości we mnie zapał srogi

Mnożą, nad dziewką okrutną zażyły

Takiej lub większej niż nade mną siły!

Ona z ogniów twych przeszydza. jak zbroją

Bezpieczna twardą skamiałością swoją:

Sama się zimnym mrozem otoczyła.

Sama krew w żyłach w śniegi obróciła.

Co nowa Zemla ma zimy i mrozów,

Co Lodowate Morze (kędy wozów

Większy pożytek niźli krzywych łodzi),

Co Wołga (którą Moskwicin przechodzi

Cały rok lodem) kryje zimnej wody.

Wszytkie te w piersiach ma mrozy i lody.

Widzi to Wenus, ale nie dba ani

Zwykłym jej trybem tej hardości gani:

Owszem, jakby z nią zmówiła się zgodnie.

Mnie tylko w sercu podżega pochodnie.

Ale ty mścij się mej szkody, twej wzgardy.

I państwem, które nad nami masz. hardy.

Napełń ją ogniem, niech i ona czuje,

Że kiedy świecisz, każda-ć rzecz hołduje

I każda, lubo odporna, jako ty

Błyśniesz na niebie, zapada w zaloty.

Co jeśli sprawisz, będę-ć życzył, aby

Obrok cię z źródeł dochodził niesłaby

I żebyś wsiadszy na wóz miasto słońca

Wiódł szczęśliwy rok od końca do końca.

JABŁKA

Drażnięta, których strzeże płócienna obrona

I słaba oczom naszym zazdrości zasłona,

Któreście w ręku cudzych nigdy nie postały,

Których i własne ręce rzadko piastowały,

Trudno zgadnąć, jakoście stworzone, atoli

(Jeśli się pani wasza domyślać pozwoli)

Widząc, że sama biała jak śnieg niedeptany,

Że twarda, ni jej wzrusza stan mój opłakany,

Mniemam, że kto się odkryć was odważy, snadnie

Na twarde jabłka i na białą płeć napadnie.

Strzeżcież się kanikuły i słońca, można-li,

Bo i jabłka dojrzeją, i płeć się przypali.