Kiedy po śmierci króla Augusta III (1763) ksiądz Ignacy Krasicki został sekretarzem prymasa Łubieńskiego, sprawującego z urzędu władzę w państwie na czas bezkrólewia, wszedł w orbitę aktywnych działań tzw.partii dworskiej, przeciwnej planom familii Czartoryskich. W tych planach zaś najważniejsze było doprowadzenie do wyboru Stanisława Augusta Poniatowskiego na króla Polski. Łubieński przeszedł jednak szybko na stronę Czartoryskich, ułatwiając i swemu sekretarzowi przyjazne kontakty z przyszłym monarchą, starszym od Krasickiego zaledwie o trzy lata, podobnie jak on wykształconym, podobnie krytycznnie oceniającym stan polityczny i gospodarczy Rzeczypospolitej.
    Dobre wzajemne kontakty zedecydowały,że po elekcji króla został Krasicki jego kapelanem i wygłosił uroczyste kazanie w czasie mszy konoracyjnej. Stanisław August powierzył mu też opracowanie planu wydawniczego i tematycznego najważniejszego - jak się wkrótce okaże - czasopisma polskiego oświecenia, Monitora. W roku następnym łączył już będzie Krasicki nowe obowiązki redaktora i fieleitonisty z odpowiedzialną funcją - także całkowicie nową - prezydenta trybunału małopolskiego, rozsądzającego prawie przez cały rok sporne sprawy w Lublinie i we Lwowie. Ta aktywność publiczna sprawiła,że Stanisław August czynnie wsparł starania o wysoki urząd kościelny dla swego bliskiego współpracownika. Ostatni dzień 1766 roku wieńczył te wysiłki konsekracją Krasickiego na biskupa warmińskiego.
    Po pierwszym rozborze rodzinne gniazdo Krasickich - Dubiecko - znalazło się zaborze austriackim.
    Gorzkie doświadczenie polityczne i osobistej klęski wyzwoliło w Krasickim talent pisarza.Pruski poddany z niezwykła pracowistością zaczął przesyłać polskiemu królowi swoje literackie dzieła, a uprzywilejowy drukarz jogo królewskiej mości, rozpoczął ich wydanie. Warmińskie oddalenienie zawierało ostrożności widzenia spraw polskiech, a inteligencja i talent autora sprawiły,że surowy krzyk szlacheckich wad był jednocześnie obrońcą szlacheckich obyczajów, że przywiązanie do wartościowej części sarmackiego dziedzictwa nie stało u niego w sprzeczności z ideami cywilizacyjnego postępu,że scepycyzmnie przeszkadzałam mu w utopijnym marzycielstwie, a natchnienie poety nie kłóciło się ze skruputalną systematycznością encyklopedysty, uczonego i tłumacza.