Władysław Reymont, a właściwie Rejment, urodził się we wsi Kobiece Wielkie 7 maja 1867 roku. Ojciec - Józef Rejment - był sekretarzem miejscowej kancelarii parafialnej, matka - Antonina z Kupczyńskich - siostrzenicą księdza kanonika Kupczyńskiego, tamtejszego proboszcza.
W 1868 roku rodzina przeniosła się do Tuszyna pod Łodzią. Młodość Władysława Reymonta była trudna i obfitowała w różnorodne perypetie. W szkole elementarnej uczył się źle. Miał zostać księdzem, ale nie ukończył szkół. Rodzice zdecydowali, że Władysław Reymont powinien nauczyć się jakiegoś fachu. Wysłali go do Warszawy do najstarszej siostry, której mąż był właścicielem zakładu krawieckiego. Przyszły pisarz nie zrobił kariery w tym zawodzie - został tylko czeladnikiem.
Pod wpływem męża siostry - Jakimowicza - Władysław Reymont odkrywa w sobie zamiłowanie do nauki, literatury i teatru. Pragnie zostać aktorem, niestety nie ma jednak talentu i grywa tylko epizodyczne role. Przygoda z aktorstwem to dla niego kolejne rozczarowanie. Władysław Reymont wraca do rodziców i dzięki staraniom ojca dostaje posadę na kolei. Jeszcze raz próbuje zostać aktorem, jeszcze raz przygarnia go kolej. Osamotniony Władysław Reymont zaczyna pisać. Pierwsze opowiadanie, zatytułowane "Pracy!", powstaje 16 lutego 1891 roku.
W 1893 roku Władysław Reymont porzuca Krosnowę i jedzie do Warszawy. Właśnie w tym roku po raz pierwszy podpisuje opowiadania swoim nazwiskiem: Władysław Stanisław Reymont. Wydaje kolejne powieści, ale cierpi biedę. W 1899 roku pada ofiarą wypadku kolejowego. Dostaje duże odszkodowanie od kolei, co daje mu niezależność finansową. Dzięki temu zwiedza Europę Zachodnią.
Na przełomie lat 1901 i 1902 Reymont podejmuje pracę nad "Chłopami". Powieść ta ustala ostatecznie pozycję autora. Reymont pracuje później nad innymi dziełami, ale nie potrafi powtórzyć sukcesu "Chłopów" - być może mści się na pisarzu brak systematycznego wykształcenia.
W czasie wojny Władysław Reymont interesuje się sprawami publicznymi. Dla celów propagandy wyjeżdża dwa razy do Polonii amerykańskiej. Kiedy pogarsza się jego stan zdrowia, Władysław Reymont nabywa mająteczek koło Wrześni - Kopaczkowo, gdzie osiada na stałe. Rzadko odwiedza Warszawę, męczy go tamtejszy gwar i tempo życia. W roku 1924 Władysława Reymonta spotyka zaszczytne wyróżnienie - otrzymuje nagrodę Nobla (do tej nagrody nominowani byli wówczas T. Mann, T. Hardy, M. Gorki, S. Undsed). Wyniszczony chorobą, Władysław Reymont umiera 5 grudnia 1925 roku.
